opowieść królowej f. "wojna"

w czasie wojny patrzę na ciebie inaczej, królu. umykają mi z pamięci te niedbałe godziny, podczas których nie zauważałam, że żyjemy. udzielam sobie na ten czas zgody na niepamięć o tym, że jesteśmy śmiertelni.

docieram pomału do źródeł wdzięczności. z troską i zdumieniem pielęgnuję ogrody naszego królestwa. od zmierzchu do świtu przyglądam się wschodzącym liściom mięty. zdumiewam się, że są na ziemi rzeczy, które dopiero się stają. 

że nie cały świat jednak zanurzył się w przemijaniu.
że to nie o śmierć chodzi.
nie o śnieg. 

przyglądam się tobie, kiedy masz oczy zamknięte.
przypominam sobie wtedy twarde korzenie moich i twoich cierpień. wydaje mi się, że wyrosły z nich łąki. że ty i ja nosimy w sobie teraz oceany pełne ryb ze złota i przytłumionego światła.

i być może słońce nie dociera do nas, ale przecież nie po to jesteśmy, żeby lśnić. 
 

opowieść królowej f. "czas powagi"

patrzę na nasze królestwo z powagą, miły. nie widzę jakiego koloru jest drzewo za tobą. zapach świtu stał się niewyraźny. konieczność doglądania zdarzeń codziennych na moment odbiera mi przytomność.

poszłabym z tobą tam, gdzie nikt nie mieszka, gdzie nie leją wina, gdzie uczciwie przyjmują strach. moglibyśmy królować w ciszy bez zbędnych usiłowań i bezpańskich słów. moglibyśmy na chwilę być nieuważni bez obawy, że nieuczesane historie wywołają skandal niedopasowania.

jesteśmy wolni, królu. nie przyjmiemy na siebie niechcianych, nie naszych. jesteśmy wolni w królestwie, które tętni życiem, w którym dzieci śmieją się, a koty prężą grzbiety w słońcu. to wszystko należy do nas, ale my przecież wolimy siną dal naszej osobnej ciszy.   

kiedyś przecież spadnie śnieg. będzie biało. będziemy młodzi.           

królowa f. op. 6

czy królowa zdoła wypełnić sobą świat? czy rozrośnie się na tyle mocno, żeby opleść piaszczyste drogi, oceany i niebo? a może kiedy stanie na szczycie góry wiatr będzie ciskał nią po ziemi, aż zostaną z niej okruchy? może królowa powinna już przestać, jest przecież tak bardzo stara, niewielu pamięta chwilę jej narodzin.

a ci, którzy byli wtedy w okolicy i widzieli tę chatę, tę matkę, którzy usłyszeli ten olbrzymi krzyk mówią dzisiaj, że już wtedy, tak na pewno już wtedy świat zyskał na barwie i potędze. że kłosy zboża nigdy nie były tak nabrzmiałe, nie pachniały tak mocno bochnami chlebów, które jedzono później długie lata, ucztując.

nigdy jeszcze nie byli tak pewni, że od tej chwili, każdy moment ich życia będzie ważny, że zostaną ukojeni, że wzrosną, zmężnieją, a po upadku - wstaną.

wiejscy mędrcy mówią, że życie, którym żyje, musi się zakończyć. w przeciwnym razie słońcu zabraknie ciepła, oceanom soli, a pomarańczom soku.

prości ludzie słuchają tego w ciszy. oni wiedzą, że królowa ich nie zostawi, że wyposaży ich na drogę, że odgoni duchy.

niepokojem zaczęto już jednak karmić kaczki i osły.
pierwsze od lat drzewo wyrosło nagie.   

making deal with god.

Zabiorę Cię ze sobą, Królowo, ułożę obok siebie starannie, przyjmiesz kształt mapy świata. Będę przechadzał się w tobie, wspominając czas narodzin naszego domu, wierząc, że i potem rozpoznam drogę, że znajdę cię wśród mędrczyń starych świątyń. Że odszukam po zapachu miodu.

Zabiorę Cię ze sobą, żebyś mogła przyjąć moją pochyloną głowę, przygarbione ciało i w odpowiedniej chwili przegoniła nieprzyjaciół. Żebyś dokładnie widziała moją twarz, kiedy będą do mnie strzelać. Jestem spokojny, wiem, że pomieścisz mnie w sobie i że to cię nie złamie.

Zabierzemy ze sobą twój gniew i moje słowa, których nie chcę wypowiedzieć głośno.

Choć przecież wiem, Miła, że znasz je na pamięć.

opowieść królowej f. "na odejście służki"

nie oddałabym królestwa za konia. nie oddałabym korony za skarby mezopotamii. moglibyście rzucać mi do stóp ciężkie płachty kaszmiru, smarować uda mirrą. nie zyskalibyście nic.

budowałam mój pałac z drobin piasku, najjaśniejszych, najszczerzej złotych, miękkich. budowałam własnymi dłońmi, kryjąc przed wami królewski strach i pokusę odwrotu. teraz więc nadszedł czas pieszczoty, smaku i zlizywania życia z królewskich warg.

w tym czasie przychodziliście do mnie, kładliście się obok, poiliście wodą, wkładaliście do ust świeże daktyle. nie było was wielu, jednak dla wszystkich wystarczyło miłości.

nie mam jedynie pewności, czy wysycyliście się mną zgodnie z potrzebami ducha i ciała.

pamiętam jeden sierpniowy zmierzch i szczególnie jedną z was, drogie. pamiętam nieuwłaczającą królewskiej godności kąpiel w złotej wodzie jeziora, bez oklasków, bez straży. między nami łzy zamieniały się w kolibry. to ty, droga, powiedziałaś wtedy, że za moimi plecami już stoi król. i że narodziła się miłość.        

dzisiaj, kiedy zdecydowałaś się odejść, sypię ci do stóp liście herbaty na dobrą drogę.

ostatecznie przecież rodzimy się do tronu w samotności.

opowieść królowej f. "powroty"

kiedy przychodzą te nierówne, niewielkie spojrzenia, wtulone we wczorajsze pół-sny, pół-jawy nie pozostaje mi nic innego jak pożegnać się, królu.

by po chwili wrócić.
lecz kiedy wracam, jest mnie więcej o trzy zakręty przemierzonej drogi i o kilka ziaren piachu pod powiekami. jestem wtedy gotowa na zmierzch i na sen.

i noszę się dumnie, szeroko otwartym ciałem przyjmując wiatr. nie boję się wyrywać korzeni. nie boję się umierania.

moi poddani patrzą na mnie z psią zazdrością. wysyłam ich prosto do diabła.

więc kiedy wracam, jestem wszystkim od razu. i mocniej.

opowieść królowej f. "smak zmierzchu i świtu"

w moim brzuchu hula wiatr. wypędziłam siewców, połamałam pędy winorośli.

gdybyście widzieli mnie blisko, zobaczylibyście, że błyszczę, że skrzę się jak stłuczone w pył drobiny deszczu. nie zgadzam się na pętanie mnie żalem, patrzycie w złym kierunku.

doprawdy, wasze twarze są tak niestosownie złożone.

ty, królu, wiesz, że codziennie rodzę tobie tulipany. moszczę je wewnątrz twojego ciała, żebyś pamiętał o miłości i przechadzał się wypełniony historiami, które mówią o smaku zmierzchu i świtu.

tak wystarczy.